Pay back time
The times they are a-changin’...... τραγουδούσε το 1964 o Bob Dylan κι εγώ, έχοντας πίσω πολλές δεκαετίες -σκληρής- ζωής, περισσότερες απ’ ό,τι θα ήθελα, με δεδομένες τις αποστολές που πρέπει να φέρω σε πέρας πριν κρεμάσω οριστικά τα άρματά μου, ακούω και ξανακούω τα λόγια του βάρδου της νιότης μας - και όχι μόνο. Κι αυτό γιατί ακόμα κι εγώ, που -υποτίθεται ότι- έβλεπα μπροστά, δεν είχα προβλέψει ότι θα αλλάξουν τόσο γρήγορα.
Για να αρχίσω απ’ τα σοβαρά, μόνο μέσα στα τελευταία 10 χρόνια η Γη έχει μπει σε πορεία μη αναστρέψιμης καταστροφής, με τους πολίτες των αποκαλούμενων «αναπτυγμένων» χωρών να συνεχίζουν να σπαταλούν βασικά αγαθά με ρυθμούς που δεν είχαν παρατηρηθεί ποτέ πριν στην ιστορία του πλανήτη. Δισεκατομμύρια τόνοι σκουπιδιών από συσκευασίες κινητών τηλεφώνων, GSM, MMS, GPRS, RSS, OSS και δε συμμαζεύεται μέχρι βουνά παλιών Η/Υ, που στέλνονται στις φτωχές χώρες, για να αποσυναρμολογηθούν από 10χρονα και 12χρονα παιδιά. Η κατανάλωση στο απόλυτο μεγαλείο της, καθώς ορδές διαφημισταράδων, διαφημιστικών εταιρειών και τύπων που κάνουν «δημόσιες σχέσεις» πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Τα εν λόγω σκουπίδια διατίθενται σε μια τάξη ανθρωποειδών που μιλάει με γρυλίσματα και αμερικανιές (executive manager, mgr premium, art director - γιατί όχι καλλιτεχνικός διευθυντής, ρε καραγκιόζηδες;) και σε μια κοινωνία που έχει αναγάγει το «γιωταχί» σε κάποιο είδος Mανιτού.
Συναντώ αναγνώστες σε καταστήματα, στο δρόμο, σε συνάξεις (όπως την απονομή του Ελληνικού Αυτοκινήτου του Έτους σε μια ωραία γιορτή στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», με την οικονομική βοήθεια της EKO και των περιοδικών που καθιέρωσαν το θεσμό) που μου λένε τα ωραιότερα πράγματα που μπορεί να ακούσει κάποιος σήμερα στην Ελλάδα. Τη θέση μας πήραν αλλόκοτα cyborgs. Snobs, αλλά με την παλιά έννοια της «λέξης», που προέρχεται από το λατινικό sine nobilitate: άνθρωποι «χωρίς ευγένεια». Αναγεννημένοι μπουρτζόβλαχοι, νεόβλαχοι που σταματάνε τη «Mερσεντέ» τους για να αδειάσουν το τασάκι στην άσφαλτο, καθίκια που διπλοπαρκάρουν «για ένα λεπτάκι», αμόρφωτοι πεινασμένοι για αναγνώριση από τα πρωινάδικα και τα περιοδικά που εκδίδονται και ασχολούνται από και για τα κοινωνικά κατακάθια. Τυπάκια που φοράνε παπούτσια με πατίνα χρώματος «σκατί» και επιδεικνύουν τη ματαιοδοξία τους στο Parasite Beach και στα αυτοκίνητα - που αγοράζουν με leasing σε καταχρεωμένες τους εταιρείες. Οι θέσεις που εκφράζω -ακόμη- σε αυτές τις σελίδες δεν έχουν πλέον καμία σημασία ή αξία. Έχω πέσει τόσο βαθιά στη λούμπα, ώστε η παραμικρή αντίδραση να συνιστά κακής ποιότητας αστείο.
The times they are a-changin’, λοιπόν, και αισθάνομαι την ανάγκη να σας θυμίσω μερικούς από τους στίχους του τραγουδιού, για όσους δεν είχαν την τύχη να το ακούσουν στην πιο όμορφη δεκαετία του 20ού αιώνα, δεν έχουν το δίσκο ή δεν ξέρουν αγγλικά (ένα λεξικό θα βοηθήσει).
Come gather ’round people
Wherever you roam
And admit that the waters
Around you have grown
And accept it that soon
You ’ll be drenched to the bone.
If your time to you
Is worth savin’
Then you better start swimmin’
Or you ’ll sink like a stone
For the times they are a-changin’.
Come writers and critics
Who prophesize with your pen
And keep your eyes wide
The chance won’t come again
And don’t speak too soon
For the wheel’s still in spin
And there’s no tellin’ who
That it’s namin’.
For the loser now
Will be later to win
For the times they are a-changin’.
(...)
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don’t criticize
What you can’t understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin’.
(...)
The line it is drawn
The curse it is cast
The slow one now
Will later be fast
As the present now
Will later be past
The order is
Rapidly fadin’.
And the first one now
Will later be last
For the times they are a-changin’.
Οι πιο προφητικοί στίχοι είναι εκείνοι που λένε:
«... admit that the waters
Around you have grown
And accept it that soon
You ’ll be drenched to the bone.
If your time to you
Is worth savin’
Then you better start swimmin’
Or you ’ll sink like a stone
For the times they are a-changin’.
Οι καιροί αλλάζουν και τα νερά ανεβαίνουν όχι μόνο απ’ το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το λιώσιμο των πάγων και την άνοδο της στάθμης, που εξαφανίζει παραλιακές πόλεις και νησιά. Οι καιροί αλλάζουν και επειδή δημιουργείται ένας νέος τύπος οικονομικού μετανάστη: ο πρόσφυγας περιβάλλοντος.
Οι καιροί αλλάζουν, όμως το ερώτημα μένει ίδιο: Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Στους προηγούμενους αιώνες δεν υπήρχε σαφής απάντηση. Η ελπίδα για το καλύτερο βάδιζε δίπλα στις προβλέψεις για το χειρότερο. Όχι πια. Τα πράγματα αλλάζουν προς το χειρότερο. Όπως έχω ξαναγράψει (κάποτε κάποιος ίσως έπρεπε να συγκεντρώσει τις προβλέψεις του Μαντείου των... Τροχών), ήλθε η ώρα της αποπληρωμής για τον αποκαλούμενο «αναπτυγμένο» κόσμο. Όλα, από την εισβολή στο Ιράκ μέχρι τις χιλιάδες των μεταναστών που εκβράζονται στις ακτές της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας και, τελευταία, της Πορτογαλίας, δείχνουν το δρόμο προς το μέλλον. Ζοφερό και άγριο, καθώς οι χορτασμένοι θα αρχίσουν να αισθάνονται την πίεση εκείνων που, έχοντας χάσει τα πάντα, θα στραφούν εναντίον των εκμεταλλευτών.
Είναι «γιορτές» και δε θέλω να σας στεναχωρώ και να δίνω το δικαίωμα στο μέγα πλήθος των «ειδικών» που ξεφύτρωσε από το 1970 και μετά να λέει ότι «επαναλαμβάνομαι». Οι καιροί αλλάζουν για όλους και για όλα, και βέβαια και για μένα, που, απ’ ό,τι βλέπω, αλλάζουν ταχύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Ο κόσμος που αγαπούσα, θαύμαζα και τιμούσα δεν υπάρχει πια, εκτός από λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών περιπτώσεις, που συνεχίζουν να πιστεύουν στα θαύματα.
Αισθάνομαι υπερήφανος, εισπράττω την τιμή που μου κάνατε στην καρδιά μου. Για παράδειγμα, ευχαριστώ τον ιδρυτή της Colori, που είναι μια από τις καλύτερες εταιρείες κατασκευής προϊόντων για αναβάτες και μοτοσικλέτες, και είναι ελληνική! Aπό εκεί πήρα ένα jacket που διαθέτει... αερόσακους που ανοίγουν σε 0,5 δλ., για να προστατεύσουν το σώμα, σε περίπτωση πτώσης. Eυχαριστώ και εκείνους που με ακολουθούν στην «πορεία» στη Σιέρα Mαέστρα, και ειδικά τον Camilo Cienfuegos Gorriaran. Aλλά ποιο είναι το μετά; Προσέξτε... Δεν απογοητεύομαι, ούτε το «βάζω κάτω», δεν υποχωρώ, δεν υποκύπτω και έχω χεσμένους τους ισχυρούς και τα πιόνια τους.
Όμως, όλα, από τον τρόπο που οι κυβερνώντες και οι συνδικάλες καταβρόχθισαν την Ολυμπιακή, τα Ναυπηγεία, τον ΟΣΕ, την ΕΛΒΟ και την Pirelli μέχρι τον απίστευτο τρόπο που μετέφεραν την Αθήνα στην ανατολική πλευρά του Υμηττού, για να τα κονομήσουν χοντρά και με την κατασκευή του τριτοκλασάτου αεροδρομίου (που είναι αντίγραφο ενός αμερικανικού που φτιάχτηκε στο Οχάιο το 1968), βρωμάνε συναλλαγή, εξαγορά συνειδήσεων, σιχαμάρα. Λένε ότι η οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμό 4%. Nαι... Mε δρόμους, μπετά, «Eλ. Bεν.» και τρένα 1.000 χρόνια μετά τον Tρικούπη.
Tι γίνεται με τον κόσμο που μεγαλώσαμε; Με το αυτοκίνητο και την Ιδέα του όπως την περιγράφαμε στους 4Τ; Όσο μεγάλη και αν φαίνεται η... απαισιοδοξία μου, ο κόσμος μας πάει μια χαρά - στο εξωτερικό. Εταιρείες σαν τις Audi, Toyota, VW και GM, που, όπως διάβασα κάπου, δεν αποκλείεται να αλλάξει όνομα, και από General να γίνει... Green Motors, πάνε απ’ το καλό στο καλύτερο, παράγοντας αυτοκίνητα που ακόμα και το πιο δημιουργικό -μηχανολογικά- μυαλό δε φανταζόταν. Κινητήρες 1.400 κ.εκ. που αποδίδουν 140, 150 και 160 ίππους είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, όπως καθημερινό είναι και το μποτιλιάρισμα των πόλεων από την κυκλοφορία και τα εκατομμύρια τόνων διοξειδίου του άνθρακα, υδρογονανθράκων και οξειδίων του αζώτου που ανεβαίνουν αργά στην ατμόσφαιρα, επιδεινώνοντας τη ρύπανση, την καταστροφή και την ερήμωση ολόκληρων περιοχών του πλανήτη. Ακόμα και τα ποτάμια που κάποτε θαύμαζα και αγαπούσα σταμάτησαν να κυλάνε ή τρέχουν γεμάτα δηλητήρια.
Σιγά σιγά, μέσα απ’ την αδιαφορία και το «τι με νοιάζει εμένα;» καταφέραμε να μετατρέψουμε μια από τις ωραιότερες χώρες του πλανήτη σε απέραντο σκουπιδότοπο με 20.000 (ανεξέλεγκτες) χωματερές και ένα «λαό» που -στην πλειονότητά του- έχει ξεχάσει όχι μόνο την ιστορία, αλλά και τη γλώσσα του. Αν δε με πιστεύετε, ακούστε τις κυρίες στα «πρωινάδικα» της ΝΕΤ και της ΕΤ3 - για να αναφερθώ μόνο στα κρατικά κανάλια, που, υποτίθεται, φυλάσσουν και τις «Θερμοπύλες» της γλώσσας.
Όμως, έγραφα για τον ταχύτατο τρόπο που εξελίσσεται η τεχνολογία στα επιβατικά αυτοκίνητα. Το μήνα που πέρασε είχα την ευκαιρία να οδηγήσω μερικά απ’ αυτά (δείτε τις φωτογραφίες και τις λεζάντες που τις συνοδεύουν) και δεν μπόρεσα να μην τα συγκρίνω με εκείνα περασμένων δεκαετιών. O ουρανός με τη Γη. Bορράς και νότος. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, για τα περισσότερα της δικής μου γενιάς αλλά και για μερικά που δεν πρόκειται να επαναληφθούν, όπως τα Ferrari 250LM, Lancia Stratos, Renault 8 Gordini, Alpine Renault, Saab Monte Carlo, Maserati «Birdcage» αλλά και άλλα, πιο «ανθρώπινα», σαν τα Mini Cooper (όχι τα σημερινά status symbols), Citroen 2CV και DS, Alfa Romeo Giulietta, Junior και GTAm, Lancia Integrale και άλλα, που σκονίζονται ή φυλάσσονται με αγάπη σε συλλογές και εκθέσεις σαν εκείνες της ALMAN και του Χαραγκιώνη.
Δεν αναφέρθηκα στις Porsche και στις Ferrari, γιατί παράγονται από εταιρείες σαν τις... Τεχνικές Εκδόσεις. Όπως η τελευταία, έτσι και αυτές οι δύο σε λίγο δε θα υπάρχουν. Ακόμα και τα ρομποτάκια των mall και οι τρόφιμοι των degenerate εκδηλώσεων, όπως είναι τα πάρτι των νεοβλάχων της αθηναϊκής κοινωνίας, θα πετροβολούν τους οδηγούς τους. Γιατί; Διότι το επόμενο βήμα για τους «μπούρτζους» είναι να μεταβληθούν σε... Φρουρούς Περιβάλλοντος. O «αγώνας» τους μπορεί να γίνεται και μέσα από μία από τις 21 Bentley, 21 Ferrari, 16 Corvette, 14 Maserati, 8 Lotus, 7 Lamborghini και 2 Aston Martin που πουλήθηκαν μέχρι το Νοέμβριο του 2007 (υπάρχει και Δεκέμβριος, του οποίου τα στοιχεία δε γνωρίζω), αλλά, διάβολε... όλοι δικαιούνται ένα πανάκριβο αυτοκίνητο - εκτός από μένα, που τα καθιέρωσα! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα άτομα έστησαν μεγάλες παραγωγικές μονάδες, που παράγουν κινητήρες, υδρογόνο, φιλικά προς το περιβάλλον καύσιμα και χίλια δυο άλλα προϊόντα, που η χώρα εξάγει στη... Νότια Κορέα!
Για περισσότερα, διαβάστε τις λεζάντες στις φωτογραφίες που παραθέτω, τις περισσότερες από τις οποίες έχω τραβήξει τις -όποιες- φορές έχω καταφέρει να συνδεθώ με τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ θέση για τη ζωή. Πολλές από τις δραστηριότητες έρχονται σε αντίθεση με τα όσα γράφω πιο πάνω, αλλά είναι καλύτερες απ’ το σνιφάρισμα ουσιών και πολιτικών αναλύσεων - από γνωστούς λωποδύτες της Τζουτζίας._ Κ. Κ.
Η Πάρνηθα πριν καεί από την πίσω θέση ενός ανεμοπτέρου Grob, που ρυμουλκούνταν από το Maule της Ανεμολέσχης Αθηνών. Τα πέντε Grob παραχωρήθηκαν, έπειτα από δικές μου ενέργειες, από την Πολεμική Αεροπορία (και πάλι ευχαριστώ, Σπήλιο Σπηλιωτόπουλε). Το αεροπλάνο αγοράστηκε από τον κυβερνήτη της ΟΑ και μέλος της ΑΝΛΑ, Μιχάλη Πουλικάκο, προς 120.000 ευρώ.
Στο πίσω κάθισμα ενός F16 Block 52+ σε μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της δημοσιογραφικής μου ζωής με την 343 Μοίρα της 115 ΠΜ.
Στο cradle του centrifuge, που προσομοιώνει τις ακραίες συνθήκες που πρέπει να περάσουν οι χειριστές και οι αστροναύτες της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας. Δοκιμάστε το πριν πάτε για εσπρέσο στο Da Capo.
Δεν οδηγώ πλέον Ferrari F40, F50, F60, Scuderia Porsche Turbo και Lamborghini, για τον απλό λόγο... τόπο στους νέους. Ωστόσο, κάνω κάτι άλλο, ένα εκατομμύριο φορές πιο δυνατό και μοναδικό: terrain masking με 550 κόμβους με τους καλύτερους χειριστές της ΠΑ. Σε τι ύψος; Σε εκείνο που κάνει τους γεωργούς που συλλέγουν ελιές να κατεβαίνουν απ’ τα δέντρα!
Γιατί μοιάζουν τόσο πολύ; Όταν οδηγούσα το Peugeot 308 Turbo 1.6 με τους 150 ίππους δεν ήμουν 100% βέβαιος (από σχεδιαστική άποψη) ότι δεν οδηγούσα το Fiat Bravo 1.4 Turbo με τους 150 ίππους. Το Fiat είναι killer, αλλά καταβροχθίζει βενζίνη, όταν καταβροχθίζεις χιλιόμετρα.
Αν εξαιρέσω το look της μάσκας (που θυμίζει την είσοδο στη Bαλχάλα), το Audi A5 είναι ένα από τα καλύτερα οικογενεικά που έχω οδηγήσει - καλύτερο και από το 1.8 Avant Turbo quattro, που είχαμε στην οικογένεια Καββαθά, και από το μεταχειρισμένο S3, που λέμε ν’ αγοράσουμε τώρα.